Big adventure here I come!
Blijf op de hoogte en volg Christine
31 Augustus 2014 | Noorwegen, Rennesøy
En dan zit je ineens op een stoel in een kamertje in een houten huis op een klein eiland in Noorwegen met een fantastisch uitzicht. Ik kan het nog niet helemaal bevatten; niet dat ik hier nu ben na die maanden van voorbereiden en niet dat dit land mijn nieuwe thuis wordt. Het komt vast nog wel.
Velen van jullie kennen mijn plannen om naar Noorwegen te gaan al langere tijd. En vrijwel niemand keek raar op toen ik begin maart aankondigde dat ik deze plannen nu ook daadwerkelijk in uitvoering wilde brengen. De volgende maanden stonden in het teken van voorbereiden. Stukje bij beetje werd mijn plan concreter, helemaal toen ik te horen kreeg dat ik weer aan het werk kon bij de familie waar ik zeven jaar geleden ook een half jaar gewerkt heb. Alles kwam afgelopen week samen in mijn afscheidstournee en het daadwerkelijke vertrek. Als ik eraan terugdenk word ik weer emotioneel.
Afgelopen zondag had ik een afscheidsborrel voor familie en kennissen. Dit was zo'n gezellige middag en al de lieve woorden en cadeautjes (het voelde net of ik al jarig was) gaven mij een enorme boost om verder te gaan. Nog lekker gegeten met ons gezin en oma. Daarna mijn kamer helemaal leeghalen, foto's van de muur, persoonlijke spulletjes opbergen. Die dag kwam echt het besef dat ik weg zou gaan en alles en iedereen zou achterlaten. Het was heftig. Woensdag nog een rondje Groningen gedaan, om mijn diploma legaal te maken en nog een keer te genieten van die mooie stad waar ik een ontzettend leuke tijd heb gehad. Dan nog een etentje met mijn lieve vriendinnen die ik inmiddels al het langste deel van mijn leven ken en die me nog altijd weten te verrassen met wat ze doen en zeggen, terwijl er in al die jaar eigenlijk niks verandert is. Meiden jullie zijn geweldig! Nog een laatste dag thuis en dan het vliegveld...
Ik hou niet van vliegen en ben altijd gespannen als ik moet reizen (herken je dat pap?), maar afscheid nemen is nog veel erger. Het moment dat je door de douane moet, je hebt iedereen nog geknuffeld, lieve woorden gezegd en dan kijk je in de betraande gezichten van degenen waar je het meest van houdt.. Je weet dat je het heel graag wilt, maar je weet ook dat je ze heel lang niet meer gaat zien. Toch is niet gaan nooit een optie geweest. Maar alleen door de douane en naar de gate lopen, was niet leuk. Gelukkig was er daarna genoeg afleiding.
Hoewel ik ook weer tranen kreeg van het zien van het georganiseerde Nederland vanuit de lucht, verliep de vlucht daarna zeer goed. Emigreren: je doet het niet of je doet het goed! :D We waren Nederland nog niet uit of ik zat op zoveel kilometer in de lucht al aan de pizza. Hier hoort misschien wat achtergrondinformatie bij. Ik heb met de SAS gevlogen, dit was de beste optie omdat ik twee koffers mee wilde. Dan kom je terecht bij SAS Plus wat inhoudt dat je gratis eten en drinken aan boord krijgt en je mag het eerste het vliegtuig in. En ik zat helemaal voorin het vliegtuig met zeeën van beenruimte. Dus een prima vlucht vanuit Nederland naar Kopenhagen waar ik moest overstappen. De overstap verliep vlekkeloos, ik had twee uur de tijd en ik zat rustig bij de gate op een comfortabele stoel met uitzicht op vertrekkende en aankomende vliegtuigen. Goed uit te houden al zeg ik het zelf. Ik kon zelfs vanuit mijn luie stoel bijhouden of mijn koffers aan boord gingen, dus alles was goed. De tweede vlucht naar Stavanger was ook prima. Iets minder beenruimte, maar niemand naast me. Ook geen pizza helaas, maar wel chocola en een redelijk goed uitzicht bij het landen. En ik werd opgehaald vanaf het vliegveld wat ook erg prettig was. Ik had June eerst niet herkend, maar zij mij wel.
En nu ben ik weer terug in het huis waar ik zes maanden gewoond heb. Er is veel verandert, maar tegelijkertijd is ook heel veel hetzelfde. Maar daarover later meer, want dit begint al een aardige lap tekst te worden. Ik wil nog wel even iets kwijt over de taal. Ik heb al een paar jaar de taal niet gesproken en ik ben altijd onzeker geweest over het Noors spreken, maar ik moet nu wel. En het gaat goed. Ben ik vloeiend? Nee. Weet ik alle woorden? Nee. Maar ik spreek Noors en ik word begrepen. En daar ben ik trots op. De rest komt wel. Ook heel belangrijk, ik begrijp het meeste wat tegen mij gezegd wordt. Ik merk wel dat ik moet wennen aan het dialect, maar vooral June kletst me de oren van het hoofd, dus het zal hopelijk snel gaan.
Nogmaals bedankt voor alle steun die ik heb ontvangen de afgelopen maanden en tot bij mijn volgende verslag.
Christine
Ps: De foto's van de verslagen zijn ook terug te zien op mijn Facebookpagina.
Big adventure here I come!
And suddenly your are sitting in a chair in a small room in a wooden house on a little island in Norway with an amazing view. I don't fully realize yet that I'm in Norway now after months of preparations and that this country will be my new home. But I will in the future.
Many of you have known about my plans to move to Norway for a while now. And basically no one was surprised when I announced that I actually was going to emigrate. The next months I started to prepare and bit by bit my plans became more concrete, especially when I found out that I could work again for the family for which I had worked seven years ago. Everything came together last week with my farewell tour and my departure. When I think back about this, I get emotional all over again.
Last Sunday I had a farewell drink with my family. This was a wonderful afternoon and the sweet words and presents (it felt like it was my birthday) gave me a huge boost to continue my journey. Afterwards I had dinner with my family and my grandmother. Later that week I packed my room, pictures of the wall and personal items stored. That day I realized that I was going away and that I was leaving everything. It was an intense day. Wednesday I went to Groningen to legalize my bachelor's degree and to enjoy that beautiful city where I had a great time. Also a nice dinner with my dear friends who I've known for the biggest part of my life, but who still surprise me with what they say and do, even though there hasn't changed much in those years. Girls you are the best! One more day at home and finally the airport...
I don't like to fly and I'm always stressed when I have to travel, but saying goodbye is much worse. The moment you pass customs, after you hugged everyone, said kind words en looked into the sad faces of the ones you love most.. You know you really want to go, but you also know that you won't be seeing them for a very long time. It was horrible passing customs and walking to the gate alone, but not going has never been an option. Luckily there was enough distraction the rest of the trip.
The flight went very well, even though seeing The Netherlands from the sky brought tears to my eye. Emigrate: you either don't do it, or you do it well! We hadn't left The Netherlands or I was already eating pizza while being kilometers high in the sky. I had booked a luxury ticket, because I was traveling with two suitcases. And it also had some other benefits such as boarding the plane first and good seats. I had a transfer in Copenhagen, which went fine. I had two hours and I was sitting comfortably at the gate and I had a good view of arriving and departing planes. I could even see my suitcase go on board. The second flight to Stavanger went fine too. I was picked up from the airport for which I was very glad.
And now I'm back at the house where I've already lived for six months. Much has changed, but at the same time nothing has changed. But I'll write about that later. I'll just tell you something about the language. I hadn't spoken the language for quite a while and I've always been insecure about speaking Norwegian, but now I have to. And it goes well. Do I speak fluently? No. Do I know all the words? No. But I'm speaking Norwegian and I'm being understood. And I'm proud of that. The rest will come. Even importantly is the fact that I understand most of what is being said to me. I really have to get used to the dialect they are speaking here, but they speak a lot, so I think it will go fast.
Thanks once again for all the support I've received the last months and I'll see you when I write again.
Christine
Ps: You can also see the pictures on my Facebook wall.
-
01 September 2014 - 07:46
Jet:
wat kun je beter doen dan jouw blog lezen in de trein naar Maastricht?? niets!! fijn om te lezen dat je goed bent aangekomen! en wat dat Noors betreft, je spreekt het nog altijd beter dan ik :-p xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley